Samen met enkele wandelbuddies liepen we in september de ‘race for the cure’ in Brugge. Velen konden niet aanwezig zijn, maar toch wil ik ze via deze weg bedanken.

Ik ben een sociaal wezen. Ik hou van sociaal contact en leef op wanneer ik onder de mensen kom. Echter was dat geen evidentie meer tijdens corona , operaties en de kankerbehandeling.

Mijn operatie vond plaats net voor de opschaling van ziekenhuizen door de tweede golf. Met andere woorden, ik had nog net geluk, terwijl sommigen nu vol angst zitten wachten en wachten en wachten… terwijl ze eigenlijk geen wachttijd hebben, kanker blijft ook maar groeien hé. Na verloop van tijd merkte ik wel de enorme afstand die ontstond als zieke in een lockdown. Als zieke kan je vaak zelf niet buitenkomen, in mijn geval liep ik gebukt voorover omdat er een stuk uit mijn buik was gehaald, dan ga je natuurlijk niet even buiten wandelen. Dan reken je op ziekenbezoek om contact te hebben met de buitenwereld. In onze cultuur (en niet alleen in die van ons) is het de gewoonte om op ziekenbezoek te gaan bij een naaste. Een prachtige gewoonte, die nu onmogelijk was. Maar er bestaan ongelooflijk veel alternatieven zoals het opsturen van bloemen, kaartjes en andere cadeautjes. Ik voelde me vereerd met de vele kaartjes en was blij met de mooie bloemen verpakt in grote dozen (die grote dozen waren dan weer een groot geluk voor onze kinderen). Ik kreeg van mijn nichtje zelfs een doos waar een ballon in zat. Het was hilarisch om de doos open te maken met dolgelukkige kinderen als resultaat… Tot ik op de duur gegeneerd was als er weer een bestelwagen stopte met weer een grote bos bloemen waar ik zelfs geen vaas meer voor had… Begrijp me niet verkeerd, het deed me zo ongelooflijk deugd om een bloem of kaartje te krijgen. Ik voelde me ongelooflijk geliefd en weet nu zelf ook hoe belangrijk het is om een kaartje of attentie op te sturen naar iemand die een hart onder de riem kan gebruiken (ik leerde ook dat het belangrijk is ergens je naam op te vermelden als je iets besteld via internet). En ik leerde ook dat een bezoekje of telefoontje ook ongelooflijk veel deugd doet. Ik weet nu ook dat ik zelf geen schrik moet hebben om de telefoon te nemen en te bellen (ja, ik heb vaak schrik om te bellen ja) om te vragen hoe het met iemand gaat en vooral te luisteren.

In het najaar 2020 stapelt de frustratie zich op en mijn wereld wordt noodgedwongen heel klein. Zat Charline daarom zoveel op haar GSM te tokkelen? En ben ik er daardoor nu ook zo aan verknocht (tot grote frustratie van mijn man)? Gelukkig vonden mijn man en ik er iets op…

We maakten een ‘wandelkalender’. Het is te zeggen, ik kwam met de idee en mijn man voerde het uit ;-). Ik had het er eerder al over, dagelijks 30 minuten stevig gaan wandelen zorgt ervoor dat je lichaam sneller geneest en zorgt op de langere termijn ook voor een lagere kans op de ontwikkeling van kanker of herval. Alleen zie ik mezelf niet direct op mijn eentje 30 minuten stevig gaan wandelen (zeker wanneer ik me niet goed voel door de chemo). En dus riep ik mijn netwerk op om met mij te gaan wandelen. Het was het enige veilige dat we toen konden doen én voor mij een manier om contact te blijven houden met de buitenwereld.

Alle buren, vrienden, familie, collega’s, … die ons gevraagd hadden of ze iets konden doen, stuurde ik de link door naar mijn wandelkalender. Zo konden mensen kijken wat voor hen paste (want laat ons eerlijk zijn, hun dagen waren gevulder dan die van mij) en mij contacteren in plaats van omgekeerd. Ideaal bleek snel, want elke dag stond wel iemand klaar om met mij te wandelen.

Voor regendagen bracht mijn collega haar home trainer (hij werd bij haar thuis toch maar gebruikt als kapstok) zodat ik zeker elke dag zou kunnen trainen. Charlotte, je weet het nog niet, maar de kinderen zaten meer op de hometrainer dan ik. En hij deed zeer goed dienst als kapstok!

Het wandelen deed me niet enkel deugd omwille van de beweging, maar ook mijn geest werd getriggerd door de vele gesprekken. Het was een verademing om me even bezig te houden met de dagelijkse beslommeringen en problemen van anderen, echt waar! Naar het einde toe van de chemotherapie heb ik toch enkele wandelmomenten laten liggen omdat de goesting en energie ver zoek was. Daardoor heb ik zo’n ongelooflijk respect voor Charline, die een heel zware chemotherapie onderging. Soms ging ik met haar wandelen (elke week was onmogelijk omdat onze chemosessies elkaar telkens afwisselden). Elke keer opnieuw viel ik figuurlijk achterover van haar kracht. Super moe, weinig energie, misselijk van de chemo én toch stond ze daar om een toertje te gaan wandelen. Ongelooflijk respect heb ik voor haar. Aan haar heb ik ook gezien dat beweging en onder de mensen komen enorm belangrijk blijft, ook tijdens zo een zware therapieën. Charline, je wordt ongelooflijk hard gemist.