Ik had het even moeilijk, begin deze maand. De angst viel letterlijk op mij en maakte me gek. Ik zie dat zwaard van Damocles bungelen boven mijn hoofd. Elke dag werd ik prikkelbaarder en irritanter voor mijn omgeving. ’s avonds lig ik te wenen in bed en kan ik niet meer slapen door het gepieker over medische onderzoeken. Ik merk dat mijn vertrouwen in de geneeskunde en in mijn lichaam vaak zoek is. Mijn maag doet pijn. Angst voor herval noemen ze het. En angst is inderdaad een vies beestje. Het maakt dat ik heel moeilijk in het hier en nu kan zijn en heel moeilijk met de realiteit kan omgaan. Ik zal er, net als zoveel ex-kankerpatiënten, mee moeten omgaan. Ik kan er vrede mee nemen dat het een beetje is als de zee, soms met hoge golven die je overspoelen, soms een kleine golf, soms rustig kabbelend en stil.

Wat me wel bezig houdt is het feit dat ik zoveel jonge lotgenoten zie op fora, in de wachtkamer en in het dagziekenhuis oncologie. Ik lig er wakker van én ga het gesprek aan hoe het komt dat er toch zoveel meer jonge vrouwen zijn met borstkanker dan vroeger. Laatst hoorde ik zelfs dat de helft van de nieuwe borstkankerpatiënten jonger is dan de screeningsleeftijd (50 jaar) waarvan heel veel dertigers. Het maakt me gek om dat te horen. Ik moet echt hard mijn best doen om terug wat positiever in het leven te staan. Ik beslis terug wat intensiever te gaan lopen om al die emoties te kanaliseren. Het lopen deed tot voor kort nog te veel pijn door mijn operatie, maar na de herfstvakantie lukte het terug! Even een uurtje gaan lopen en ik schud alles van me af. Eindelijk, na twee weken piekeren. Wat een opluchting. Ik maak terug plaats om van het leven te genieten

Genieten en dingen doen die we anders niet zouden doen, dat was ook een beetje de rode draad het voorbije jaar. Getuige onze reis naar Portugal deze zomer. In januari kregen we een berichtje van Dirk en Sophie (lieve vrienden die de basis vormden van onze relatie want Frederic en ik leerden elkaar kennen tijdens hun djembelessen) met de vraag wanneer we eens naar hun thuis in Portugal komen, een huwelijkscadeau dat we nog niet openden. Tussen de chemotherapie sessies door beslisten Frederic en ik heel impulsief dat we die zomer met het gezin op reis zouden gaan naar Portugal (YOLO). Iedereen met kleine kinderen weet dat op reis gaan, geen vakantie is voor de ouders. Maar die reis was dat wel én kwam op het perfecte moment. Een prachtig getimed huwelijkscadeau. Ok, we moesten een hele dag reizen met onze kids naar een toen donkerrood coronaland en heel lang wachten op een huurauto in de luchthaven én ja ik was mijn man kwijt en moest zelfs de Portugese politie aanspreken (want hij had mijn gsm in zijn zak), maar hey, het was echt een topreis! Van zodra we bij Sophie en Dirk aankwamen, op een berg midden in de natuur, viel er een zalige rust en warmte over ons. Onze kinderen hadden de tijd van hun leven en wij konden ons zowaar ontspannen. We konden zelfs op daguitstap zonder kinderen. Die daguitstap bracht ons naar Fatima, één van de belangrijkste bedevaartsoorden voor de Mariaverering. Al snel werd duidelijk dat het daar de gewoonte is voor Pelgrims om niet alleen een kaars aan te steken in de verbrandingsplaats naast de verschijningskapel. Maar vaak ook een lichaamsdeel in kaarsvet in het vuur te gooien en zo te vragen om genezing van dat lichaamsdeel. Ik zei nog tegen Frederic dat het wel grappig zou zijn mochten ze hier ook borsten hebben. Ik was er van overtuigd dat ze dat niet zouden hebben op een katholieke plaats. Maar niets bleek minder waar. In de marktstalletjes rond het bedevaartsoord zagen we borsten in was hangen. Opnieuw heel impulsief besloten we een borst te kopen en in het vuur te werpen. Op dat moment voelde het echt als het afsluiten van een zware periode door een rituele borstverbranding.

In september gingen we het leven vieren op Mallorca, wij alleen, zonder kinderen. Opnieuw iets dat we anders niet zouden doen, hoogstens met de auto een weekendje naar de Ardennen (ik weet het, ik ben totaal niet avontuurlijk aangelegd…). Maar het voelde zo goed om het leven te vieren. Kwam daarbij dat we regelmatig buiten onze comfortzone gingen. Kajakken op de zee? Ja, doe maar. Van een klif springen? Waarom niet! Maar het hoeft natuurlijk niet altijd groots te zijn, regelmatig gebeurt het dat Frederic zijn computer dicht klapt en met mij gaat wandelen of lopen of uit eten. Genieten en dingen doen die we anders niet zouden doen zal hopelijk nog lang de rode draad blijven in ons leven.