Wat kijk ik graag naar Bob Sleeckx in Thuis, neergezet door topacteur Christophe Haddad. Niet zozeer omdat het een mooie man is, maar vooral omwille van zijn verhaallijn waarin hij begin 2021 te horen kreeg dat hij kanker had en het verhaal zo herkenbaar is voor mij en vele anderen. Ik herinner me nog dat ik tijdens een sporttraining in het ziekenhuis aan een jonge lotgenoot met lymfeklierkanker vroeg of hij naar thuis kijkt en hij ook gelijkaardig gereageerd had als Bob Sleeckx. Die avond keek hij voor het eerst in zijn leven naar thuis om de dag erna bij de volgende training verslag uit te brengen. We moesten er ongelooflijk hard mee lachen. Moe en misselijk van de chemotherapie, maar toch trappend op de trainingsfiets wisselden we van gedachten over hoe we omgingen met de diagnose. Eén iets was zeker: toch helemaal niet zo dramatisch als op TV. Het overkomt je gewoon…

Ondertussen is Bob uit thuis herstellende en worstelt hij net als ik met de cognitieve gevolgen van chemotherapie. Het chemobrein wordt het ook genoemd. Bij mij manifesteerde het zich pas drie weken na mijn laatste chemotherapie. Ergens halfweg april, net toen ik fysiek uit de put kon klimmen. Ik kon plots niet meer multitasken, boeken lezen was geen optie meer, ik kon niet omgaan met de drukte van een huis vol kinderen, koken duurde een eeuwigheid (ja ook bereidingen die max. 30 minuten in beslag namen), een les of voordracht volgen lukte al helemaal niet meer. Maar wacht eens, ik schrijf in de verleden tijd… maar deze dingen gelden nog steeds, ook al zijn we 6 maand verder.

Wat me enorm fascineert is hoe Bob er in thuis mee omgaat. Hij praat steeds over het trainen van zijn brein. Maar ik was in de oncorevalidatie vooral bezig met het trainen van mijn lichaam. We kregen ook 1u les over hoe we ons brein konden trainen, maar een heel concreet programma zoals een fysiek programma opgesteld door een kinesist kregen we niet. Jammer vind ik het… want hier is nog veel werk aan de winkel. Ik had er niet veel aan, zeker omdat ik van die 1u les maar 15 minuten kon volgen door mijn chemobrein. Ik heb niet de ambitie om te proberen het getal pi op te zeggen tot 10 cijfers na de komma, ik wil vooral de naam van mijn kinderen onthouden (nee dat is ook weer overdreven). Ik ben dus nog steeds op zoek naar goeie manieren om mijn cognitieve vermogen te stimuleren, tips zijn welkom… Ik denk dat veel dokters zich op dit moment zullen beroepen op ‘tijd brengt raad’ of ‘geef het wat tijd’. Maar ondertussen heb ik toch wel het no nonsens meditatieboek van Steven Laureys (neuroloog en topdokter) ontdekt. Daarin staat heel mooi uitgelegd dat je je brein perfect kan trainen door meditatie. En dus ging ik het no nonsens meditatie oefenboek gaan kopen. Na het lezen volgt het omzetten in de praktijk… Tot nu toe raad ik het alvast aan iedereen aan!

Eén fout heb ik wel gemaakt dit voorjaar: Eind april ben ik begonnen met de lenteschoonmaak. Ik ben fysiek bezig en lig zo niet in mijn zetel te tobben, alle overtollige opgespaarde spullen gooi ik weg, mijn huis zal er properder bijliggen, … Alleen maar voordelen! Ik begon aan de keuken met elke dag een nieuwe kast of lade die terug op orde lag. Trots als een gieter toonde ik het resultaat aan mijn man (wow, wat een spannend leven ;-)). Want in ons huis krijgt alles een logische plaats en hoort ook alles op die plaats te liggen. En zo ging ik verder naar de living en de eetkamer. Ik nam er de kleerkasten op de kamers ook bij en dan begon ik maar aan de zolder en de kelder. Alles tip top in orde om de zomer in te gaan. Tot op een dag we iets nodig hadden, iets dat we maar één keer per jaar nodig hebben om op reis te gaan. Ik opende enthousiast de kast waar ik dacht dat het moest liggen, maar vond het niet. Ik opende de kast ernaast en vond het weer niet, misschien die er nog eens naast? Voor ik het wist was ik aan het zoeken in de kelder en op zolder. F*ck, waar heb ik dat gelegd? Dat kan toch niet? Dit is de meest logische plaats, daar heeft het altijd gelegen! Ik moet toegeven, tijdens het opkuisen heb ik sommige dingen op een andere plaats gelegd, een toen zeer logische plaats voor mij. Zo logisch dat ik het zeker niet kon vergeten. En toch… zo zijn er enkele dingen in huis spoorloos verdwenen. Ik geef graag de schuld aan de grijpgrage handjes van mijn tweejarige peuter, maar besef dat het eigenlijk mijn brein is dat me in de steek laat. Gelukkig kunnen we er om lachen.

Ik wil hierbij elke lotgenoot waarschuwen, begin niet met opkuisen tijdens of na je chemotherapie!