Een kankerdiagnose krijgen en bijhorende therapieën volgen vraagt ‘loslaten en ondergaan’. Veel mensen nemen het woord vechten in de mond, maar zo ervaar ik dat zelf niet. Ik voelde me niet ziek en ik zou niet weten hoe ik zou moeten vechten. Dokters, onderzoekers, … vechten om een geneesmiddel te vinden én om je er als patiënt op de best mogelijk manier bovenop te helpen. Als patiënt onderga je keihard. Je volgt het pad dat dokters voor je uitstippelen en probeert zo goed mogelijk je hoofd boven water te houden. Het enige wat ik moest doen was zorgen dat ik goed omringd ben door goede dokters, radiologen, chirurgen, psychologen, verpleegkundigen, vrienden én familie. En natuurlijk zorgen dat ik overal op tijd was voor de operaties, de onderzoeken, de chemosessies, … Ik zei het al eerder, dat loslaten was voor mij niet zo evident, maar eenmaal ik het kon, met hulp van mijn huisarts, was er vooral rust.

Maar die rust was er ook dankzij dat ene ding dat ik wel nog in handen kon houden: bewegen. Tijdens mijn eerste afspraak bij de oncoloog (toen het verdict viel dat chemo onvermijdelijk was) vroeg ik al of ik iets kon doen van sport tijdens mijn behandeling. Ik had namelijk gehoord dat sport na borstkanker immens belangrijk is om niet te hervallen, maar dat je je lichaam ook zo veel mogelijk fit kan houden tijdens je behandeling. Want laat ons eerlijk zijn, chemotherapie is een regelrechte aanslag op je lichaam. En tada… de oncoloog verraste me met een testproject dat AZ Groeninge had lopen. Gefinancierd door organisaties als ThinkPink, Kom op tegen Kanker, … Ik moest er nog enkele keren naar vragen (nee het wordt jammer genoeg niet d’office voorgesteld aan elke kankerpatiënt), maar eenmaal bij de juiste fysisch therapeute was ik vertrokken. En wat voor een fysisch therapeute is Dr. Hindryckx! Samen met haar team zette ze al tal van projecten op rond bewegen tijdens een kankerbehandeling ‘Sterkker onderweg’, revalidatie na een kankerbehandeling én een vervolgtraject ‘Sterkk’ om op lange termijn te blijven bewegen en dat te integreren in je leven.

In januari startte ik in het project Sterkker Onderweg na een uitgebreide testing. Twee dagen per week gedurende 1 uur werden we aan het werk gezet door een kinesist. Ze leerde ons hoe alle toestellen werkten, corrigeerde onze houding op de fiets, tijdens het roeien en op de loopband (waar we niet verder geraakten dan wandelen) en trainde onze core. Elke training zorgde ze voor een nieuw uitdagend schema. Of zo leek het toen toch, uitdagend. Dr. Hindryckx drukte me op het hart dat ik zo veel mogelijk moest proberen aanwezig zijn, ja ook net na mijn chemosessies. De dag na een chemosessie was ik nog gedreven door de corticosteroïden, dus dat ging vlotjes. Soms zelfs iets te vlot. Door chemo kan je hart ook heel rare sprongen maken. Die dagen was het zaak om zeer goed mijn hartslag in het oog te houden. Dat zorgde ervoor dat ik soms moest wandelen aan 4km/u (voor de niet kenner: slenteren). Drie dagen na de chemosessie echter was een serieuze down day. Een dag waar ik gewoon niet uit bed of zetel raakte. En toch deed ik mijn sportkleren aan om naar het ziekenhuis te fietsen (enkele keren moest mijn man mij brengen wegens te zwak). Daar aangekomen kon ik het niet opbrengen om én te sporten én te praten met de lotgenoten. Maar dat was geen probleem! Lotgenoten onder elkaar hebben een enorm sterke band en veel begrip, waardoor er geen woorden nodig zijn. Op andere dagen was ik blij dat ik ergens naar kon uitkijken, werd uitgedaagd om te bewegen én meermaals per week contact had met fijne lotgenoten om elkaar een hart onder de riem te steken. Ik had het geluk dat ik samen kon sporten met een lotgenote die ook drie jonge kinderen heeft. We begrepen en begrijpen elkaar zeer goed. En mocht je vergeten zijn dat er toen een zoveelste coronagolf en lockdown gaande was… ik was één van de weinigen die kon sporten onder begeleiding (elk nadeel hebbe z’n voordeel).

Na de chemosessies volgde een nieuwe testing om te zien welke vooruitgang ik gemaakt had. Vervolgens kon ik starten met het oncorevalidatieprogramma waar je effectief je conditie gaat opbouwen. Mijn testing was voor de start van de oncoreva beter dan de meeste vrouwen na de oncoreva. Zo voelde ik me ook, fysiek fit. Door zo’n doorgedreven aerobe training (zoveel mogelijk zuurstof in het bloed krijgen) kon mijn lichaam elke chemosessie aan. Mijn herstel na elke chemosessie bleef hetzelfde (1 week ziek, 1 week herstel, 1 week relatief goed). Terwijl de verwachting van de oncoloog en verpleegkundigen was dat ik na de derde chemosessie geleidelijk aan zou wegzakken. Het opklimmen uit het dal is dan echter enorm lastig. Ik ben gelukkig nooit zo diep weggezakt, dankzij dit testproject.

Als kers op de taart kon ik 2 maand na mijn laatste chemosessie de sinksenrun van 5 km lopen, vergezelt door mijn man. De sportles nadien droeg ik met trots mijn medaille. Voor onze kindjes (die thuisbleven en ons zagen thuiskomen met een medaille om de hals) zijn wij nog steeds de grote winnaars van de ‘loopwedstrijd’. Ik hou ze graag nog wat in de waan :-).

Mijn sportverhaal is nog niet af. Ik moet nu nog even wachten na mijn operatie, maar ik start samen met vele andere lotgenoten in december met Sterkk. We kiezen een sport, trainen onder begeleiding én werken samen in juni de kwarttriatlon van Kortrijk af. Daar kijk ik zo hard naar uit. Ik denk dat ik voor het eerst in mijn leven op een koersfiets zal stappen. Ik hoop dan vooral dat ik niet Elodie Ouédraogo gewijs die eerste keer op mijn bek ga omdat ik mijn voeten niet uit de pedalen krijg. Ik haal me de eerste keer Pipi Langkous voor de geest, spring op de fiets en spreek tegen mezelf ‘ik heb het nog nooit gedaan, dus ik denk dat ik het kan’. Duimen allemaal… Ready, set, go!

Nog een tip voor de lezer (ik kan het niet laten…): 30 minuten bewegen per dag (je hartslag naar omhoog brengen door te wandelen in een goed tempo) kan je kans op het krijgen van borstkanker enorm naar beneden brengen. Het geldt dus niet enkel voor het verkleinen van de kans op herval.