Toen lag ik daar, een weekje na mijn jongste operatie, in bed tussen mijn twee oudste zonen. Beiden aaiden ze met hun kleine vingers over mijn borst. Ik vertelde hen dat ze er zacht mee moesten omgaan. Niet duwen of prikken, maar aaien of strelen. In mijn borst heeft de dokter namelijk vetcelletjes van mijn dijen gestoken. Daardoor doen mijn heupen, dijen en benen ook pijn (wie ondergaat nu vrijwillig een liposuctie vroeg ik me deze week meermaals af?). Maar die vetcelletjes zijn weg uit mijn dijen en moeten een nieuw nestje maken in mijn borst. We mogen nu niet gaan duwen op die borst en die vetcelletjes storen. Anders lopen ze weg en wordt mijn borst terug klein. Nee, we moeten lief zijn. Wow… wat een effect! Mijn zonen begrepen het!

Na twee minuten was het welletjes. Het feit dat twee jongenshandjes mijn borst beroeren leek me net iets té vreemd, wetende dat mijn eigen man mijn nieuwe borst nog niet heeft aangeraakt. Het doet me eraan herinneren dat ik het hem eens vraag om naar mijn nieuwe borsten te kijken én te voelen. Doordat ik de komende 4 weken geen BH mag dragen, trek ik een laag uitgesneden slaapkleedje aan, dan kan hij er niet naast kijken. En wat blijkt: hij is dolgelukkig. Mijn nieuwe borsten blijken ongeveer even groot te zijn als mijn originele borsten. Hoera! En toch raakt hij ze nog niet aan… Schrik, als was het een pasgeboren babytje.

Hoewel ik best blij ben dat we al zo ver staan in de reconstructie, ben ik ook enorm triest. Het is niet zo eenvoudig of spannend als het op het eerste zicht (hoera! Een reconstructie van je borsten!) lijkt. Want soms overvalt ons (zowel mijn man als ik) toch nog dat gevoel… het verdriet om het verlies van MIJN borsten met MIJN tepels en MIJN unieke gevoel. Dan praten we erover, dat het ons verdrietig maakt en gaan we verder… naar een nieuw leven met nieuwe, niet zo gevoelige, maar esthetisch perfecte borsten (of dat wordt toch beloofd).