Hoe neem je in godsnaam afscheid van je borsten? Of je nu 3 dagen hebt of 3 maand, hoe doe je dat? Menig lotgenoten zijn ‘blij’ dat de borst eraf gaat omdat zo die vreselijke ziekte ook weg gaat. Ze willen die zieke borst liefst zo snel mogelijk zien verdwijnen. Bij mij was dat helemaal niet het geval… Zat ik in een ontkenningsfase? Waarschijnlijk wel. Was ik bang? Wellicht wel. Wilde ik die ziekte weg? Natuurlijk wel. En toch voelde die 2e oktober 2020 als de dag des onheils. Ik leefde in een waas en de spanning bouwde zich op naarmate 2 oktober dichter kwam. Die laatste avond was gelukkig snel gecoverd want in het ziekenhuis had ik al een magisch droompilletje gevraagd om zeer gelukkig en goed te kunnen slapen. Die andere dagen… daar moest ik nog door. Ik bleef me zelf vooral voorhouden dat mijn borsten de volle drie jaar melk hebben gegeven aan mijn jongens, ze zijn dus goed benut!

Je moet weten dat ik eind juni, net voor de diagnose, blij een lingeriewinkel binnenstapte en me volledig in het nieuw stak. Twee nieuwe beha’s, een nieuw setje, een nieuwe bikini, een nieuw slaapkleedje. Dit alles om te vieren dat de zwangerschaps en borstvoedingsperiode voorbij was en ze niet meer enkel voorbehouden waren voor mijn kind. We konden nog welgeteld 3 maand genieten van dit alles, wat een bummer… Maar goed, ik kleedde me heel bewust aan en uit, ik droeg heel bewust een diepe decolleté, mijn man streelde heel bewust over mijn borsten, ik genoot heel bewust van zijn gestreel, … Net door zo bewust te genieten voelde het allemaal wat wrang.

Ik probeerde het gevoel dat mijn borsten me gaven op te slaan in mijn geheugen om het later opnieuw op te roepen. Maar hè, dat blijkt onmogelijk, want als het er toe doet, wordt je toch geconfronteerd met wat je mist. Het is alsof ik aan je vraag welk snoepje je het allerlekkerste vindt. Plots tover ik dat snoepje uit mijn handtas. Maar och, wat een pech… ik heb er maar één. Weet je wat. Jij hebt al zo vaak dit snoepje gegeten en er zo hard van genoten, het staat wellicht in je geheugden gegrift. Ik zal hem nu opeten, jij moet maar even doen alsof je hem proeft in je mond.

Ik ontkende maar al te graag dat mijn borsten een erogene zone zijn. Natuurlijk zijn ze een erogene zone, merk ik nu pijnlijk genoeg. Borsten zijn zo belangrijk voor je seksualiteitsbeleving. Maar wij focussen nu noodgedwongen op andere zaken én dat is een moeilijke oefening. Iets waar we hulp bij nodig hebben van een seksuologe, waar we vaak met elkaar over moeten praten én waar we volgend jaar hopelijk, wanneer die ‘under construction’ van mijn voorgevel verdwijnt, minder moeten mee bezig zijn.

Toch merk ik dat ik nog elke dag afscheid moet nemen van mijn borsten, het gevoel dat het geeft, … De confrontatie is op dit moment hard door mijn vierde operatie. Mijn borsten worden esthetisch mooier, maar MIJN borsten zijn wel weg.

De meest recente trigger was deze tekst van Bedpraat uit Billie, de weekendbijlage van het nieuwsblad.

Hij likte me in mijn nek, liet zijn tong verder glijden in mijn oksel en ging zo naar mijn tepels, waaraan hij zachtjes zoog. Goed voor een eerste rilling die ik met plezier doorheen heel mijn lijf voelde gaan.

Exact dat moet ik missen. Toch ben ik blij dat die kanker weg is en ik er blijvend kan zijn voor mijn kinderen en man én natuurlijk ben ik ook razend enthousiast dat er dokters (deels toch ook kunstenaars) bestaan die mij en veel andere vrouwen mooie borsten teruggeven. Dankzij plastisch chirurgen als de mijne (ik eigen hem me graag toe :-)) kan elke vrouw nu een borstreconstructie krijgen of een preventieve borstamputatie en reconstructie ondergaan zonder gigantische bedragen te moeten neerleggen. Want, met de woorden van mijn plastisch chirurg, elke vrouw verdient een mooi stel borsten!

Wil je meer weten over hoe een reconstructie in z'n werk gaat en wat je er van kan verwachten? Het staat zeer mooi beschreven in het boek van Ann Reymen. Voor mij was dit boek heel herkenbaar.